ابن بندار قزوینی
ابن بُندار قزوینی، ابویوسف عبدالسلام
قرن: 4
(488-393 ق)
مفسر، متكلم و محدث معتزلى. اصلاً قزوینى است و در آنجا به دنیا آمد. ابتدا در زادگاهش به تحصیل پرداخت. وى از شاگردان برجسته قاضى عبدالجبار همدانى بود و در نزد وى كلام خواند و مذهب اعتزال را از او اخذ كرد. در همدان از ابوطاهر بن سَلمة و در اصفهان از ابونعیم و نیز از اساتید دیگر بهره گرفت.
گرانمایه، خوش محضر و ظریف بود. ابوالقاسم بن سمرقندى ابوغالب بن بنّاء، هبة اللَّه بن طاووس و اسماعیل بن محمد تیمى و أبوسَعْد بغدادى و دیگران از وى حدیث شنیدند. سالیان بسیارى در مصر بسر برد. چندى هم در طرابلس (شام) سكنى كرد. از دمشق دیدار كرد و آن شهر را بَلَدِالنَّصْب، شهر دشمنان امیرالمؤمنین و خاندانش علیه السلام نامید. در اواخر عمر مقیم بغداد شد، و در همان جا درگذشت و در گورستان خیزران دفن شد. ابن‌اثیر تاریخ تولد وى را 411 ق ذكر كرده است و در «هدیة العارفین» نیز به تبع آن چنین آمده است. ازآثار وى: «حدائق ذات بهجة»، تفسیر قرآن در سیصد جزء كه هفت جزء آن درباره‌ى سوره فاتحه است.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج1، ص97.